101 Irtk. IB, Cap. H, B, idi. II». Be loci«, «M loqattnr ìpm liafio^grat'lia«. (nrae anctori convenire nullatenus posse in comperlo -est, sei iteqtie, quomodo auctori inspirai 1 « t.rihucrc possimus, facile inteiligittir. Nam sicut v. % t , spent, admirationem* poenitentiam el afc huinsmodi ea ratione, qua v. gr, in Psalmis saepissitne oecurrtmt, Deo convenire non posse, certissimum est; ita ne« facile ìntelligitur, quomodo v.. gr. ai.iof.or, qui Dei Spirit» agitnr, inimici» suis omnia mala
indiget, hnc ratione ostenditur. Ruin qui« v. gr, elicit: «Laetor trat contristar ani irastìor», hi» verbi» aperte indicai atque manifesto asserii, se, dum haec loquitur, ilio animi motti interne affici, qui tali verbo exterius significatiti». Qosre nonnisì raentiendo ita loqui potest, qui, dum loquitur, haiusmodi motibus interne in animo suo baud afficitur. 1 lam vere, ut vidimus, tenendum omnino es!,, sacrum anctorem omnia et singula, quae scribendo ipse loquitur ei in opere inspirato legnntur, Deo
dictante seil sub speciali Dei impulsu coDscnprówe. Quapropter sicut Deus ad proferendomi men- daehim influii! positivo,, qualem pro inspiratione postulavimus, impellere m cooperati nullatenus potest; ita ncque inlelligitnr, qoà ratione Deus quemquam simili ratione movere possit ad significando» verbis quoscumque animi, motus, si eosdem, (inni sweribii, in animo hattdquaquam experiatur. Igitur nemo, qui inspiratiotiein retinere voluerit, dubitare ullatenus poterit. quin in animo hagiographi, dum
