Lib, III. Cap, I. n. 138, 139. Normae iutlicancli ex persona loquentis, 131 praecìse qua talibus dicta esse. Proinde eorum verba, sicubi in Scriptura reenrrunt, semper divinam sibi vindicant auctori- tatern, Respondeo : Sit res, ut dici tur ; semper tarnen utile cen- sendum est, claritatis causa liane Observationen! ac distinc- tionem paucis indicasse. Sed aliud addere possumus. fgifur licet, quod dicitur, a priori ita esse videatur, nihilominus a posteriori h. e. per cxempliim satìs memorabile
consilium David regis, quo is Domino Beo suo templum aedificare decre- verat. «Omne, in quit Propheta ad regem, quod est in corde tuo, vade et fac, quia Dominus tecum est.» Quis non creda!., haec a Nathan Propheta qua Propheta dieta fuisse? Imo, si Gre gorio M. credimus, Propheta ipse primitus ita censuit. 1 Nihilo minus sequent! nocte ecce ex inopinato sermo Domini ad Na than fact us est, quo verbum su um revocare iussus est. (Cfr. Greg, M. I. e. ; Suarez de fide disp. Vili. sect. 4. n. 5.) Per hoc
videtur posse statui principium: Quoties in Scriptura de vero Propheta 1 Celeberrimus liic ecclesiae Pater (in Esech. homìl. I.) de facto nostro sermonem instìluturus primo generale ponit principium: «Sciendum, ait, quod aliquando Prophetae sancii, dum consuluntur. ex magno usu pro- phetandi quaedam ex suo spiri! u proferiint et se ex prophetiae spiriti! dicere suspicantur.» Dein rei exemplum aflerens et incipiens loqui de facto isto ita seri bit : «Nathan Prophctam virum sanctum fuisse. quis nesciat