accidere posse, ut viri, qui alioquin veri sunt Prophetae et saepius imo cornimi ni I er qua tales loquuntur, aliquando per errorem credant, ex inspiratone se loqui. dum reapse inspi rati non sunt, et ita decipiantur. lam vero haec, ut appare!;, sui generis quaestio est, quae cum praesenti quaestione neces- sarium nexum non habet. Nos enim cum omnibus contendi- mus, sacros scrip Lores, dum scriberent, revera et non solum apparente}* inspiratos fuisse. Quare sacros auctores aliquando falli, sicut
Gregorius loco citato non dicit, ita a mente eius alienissimum est. Manent, ergo solum duo loci Hieronymi, qui majorem difficultatem creare videntur. Sed ante omnia note- tur, Hieronymum quoad doctrinam de inspiratione a ceteris Pa tri bus certe non discrepare. 1 Deinde in primo loco, si in- spicis contextum, auctor aliud dicere non intendi t, quam auc tores sacros uti interdum modo loquendi vulgari, in quo, si verba sumerentur stricte et ut sonant, diceretur utique, quod est falsum. Sed quia verba
eiusmodi ab hominibus aut semper aut saepissime sumuntur et intelliguntur sensu, qui ab eo, quem stricte sonare videntur. diversus est, ideo in iis nihil falsi re vera inest. Quod inde apparet manifesto, quia Hieronymus ibi improbat modum agendi septuaginta interpretum, qui in ver- 1 In hanc rem Hieronymus (epìst. XLVI. alias XVIJ. n. 6. ad Mar- f'ilam) ita seri bit: «Scire te volumus, omnem sanclam Scrjpturam non posse sibi esse contrari am» et iterum (epìst. XX VIT. alias CII. 11. 1. ad eandem
