¬Das¬ Höttinger Peterlspiel : ein Beitrag zur Charakterisitk des Volkstums in Tirol
Kellnerin: O ntet, bös bin ja i! — Sollt iaz t die Ursàch sein? — Iaz reiß i m'r bechi die Hoor gor alle aus. Hansl: Ja rupf di hält wia a Gans. Du wearst d'r woll no trauen an ändern z'kriag'n! Laß du d'r vu Bartlsgädn oan kemmen, da kriagsch' sie nach Beliab'n, schiani und schiachi, groaße und kloane, gor selli, daß d'sie kunnsch' in Sack eini- schiab'n. Kellnerin: (händeringend) Nein, nein, ohne meinen Hans kann ich ja doch nicht leben. Hansl (für sich) Potz tausend schlappermost! dia weard
ja gor no hitzig, Dia weard ja völlig z'-ritt*); Aber wenn sie si krod z'toat that reahr'n, Dö mecht i dechterst nit. Kellnerin: Ja ich sieh schon, für mich ischi kein Mann beschaffen. Hansl: In Europa a mol nit, aber in Afrika und in Asien, da gibb's no groaße und alte Äffen. Kellnerin: Ich brauche keinen Affen, ich weiß schon was ich thu', Ich ändere meinen Sinn und gehe in ein Kloster. Hansl: Madl, thua dös nit, und bleib du Kellerin, du kriagsch' no Liebhaber ganzi Häufn, aber *) Zerrüttet.