vertraut — wo se mit'n Franz nicht als ghLLrt und gstritta hat. Dön Btta hat se grad in Zoara kriagt. A so gia se mit dön Dispetnt über'n Rosa n'A und af'n Brüggla begögna se der Lena, d'sall, dia a so d'Goscha af d'Zwarch, s'Gsicht voll Warza und kuan Zond mia in Maul hat und mit uan Og All- wig schua in d'ouder Wocha eicha schaugt. Wia dia heart, daß d'Sesa und d'Zenzl in Bua lupfa gia, hat se o no mit gmüaßt — nu iatz konn se nicht mia schüde — aber voar der Zeit hat d'Katl dö Lärve it oschauga
derft — ma woaß wvll warum. s'Loisele und der Fido sei gräd voar der Thür — wia dia d'Sesa söcha, springa se drau hi — dös ist a Fröd! Muater, Aiuater, schreit s'Loisele und springt voaro in d'Stuba — d'Sesa und d'Zenzl kömma. Gonz derzotlt und zerzaust kimmt ena d'Katl bis unter d'Thür z'göga. Alle viar Weiberleut höba der iatz z'gleich o schreie, klappera und schnattera, daß ma kua Weartla versteat — nu d'Katl heart ma außa wia se söt: JL mit dia saggara Manderleut — ma hat kuan Fried it, i wöllt
: Ja dös wearst it sLga! Dös war a Ogricht! — Daß Gott — daß Gott—daß Gott — ist dös a Kreuz. Iatz geat ttu, söt d'Katl, geat eicha mein Bua lupfa. O mei Kall, muant d'Sesa und schaugt se recht ahmerlig o — Du hast leicht — i wollt miar hatte Weihnacht, war mer o wöhler. D'Katl geit era iatz recht verschmitzter zur Ontwoart: — Ö a so Sefa, nLcha schaug Der nu glei de nui Luhrl o, dia mei Rouger hat, dö sei recht kammot — derzua lucht se recht schalch, weil se siacht, wia d'Sesa roath weard. O mei Gott