il pur argient viv. A la riva eira tacheda iina barchetta, chi eira però indruvabla, aviand ella ün delet sül luonz. Be üna giuvna estra, vstida ad alv, cumpariva cò e lo da mezdi tar la barcha, as tschantaiva in quella e viagiaiva rembland pel lej intuorn, ed üngün nu pudaiva incler cu cha que l’eira pussibel. Ma ella gniva eir poch observeda, perche ella cumpariva saimper, cur cha la glieud eira a gìanter, e svaniva apaina cha quella giaiva darcho sül luonz zìeva sa lavur. Tuottüna avaiva quella
glieud grand buonder da savair, chi ch’ella füss e d’inuonder ch’ella gniss. Pur zieva lung temp reuschit que ad una duon- netta veglia, chi sgiaiva a la riva dal lej, güst a quell’ ura, da dumander il nom a quella giuvnetta. Quista la requintet uossa, ch’ella hegia nom Elba e ch’ella saja üna figlia dal sulagl, ma cha que la plescha uschè bain cò sper quel lej, ch’ella vòglia rester cò. Da que Kit la veglietta lieh schmü- ravglieda e natürelmaing quintet ella dalum la novited a Ca-