Seite 2 Nr. 44 Unterhaltungsbeilage der „Bolks-Zeitung" hatte, in die Tiefe. Christian aber fühlte sich jetzt/ obfchon er der Gefahr entronnen, so erschrocken, daß er kreidebleich ward und schwer keuchte. Dann überlegte er, wie er am schnellsten helfen könne. Die zwei Männer waren unter dein Schnee be graben. Sollte er für sie um fremde Hilfe laufen? Fast achtzehn Wegstunden weit? „Na," dachte er, „wenn die zwoa unterm Schnee no' leb'n, nacha derstick'n sie, bis i Hilf g'holt Hab. Iatzt
a Maus ?m der Fall. Und wer woaß, ob der Preuß nacha nit wieder alles besser verständ' und mi auslachet, wenn i zu ihm obikäm und ihm 's Leb'n z' rett'n suachet? Und ob mi der Ruepp nit wieder aus- spött'ln tät?" „Soll'n unt'n bleib'n," dachte Christian jetzt grol lend. „Soll'n froh sein, wenn i ihnen a Hilf vom Dorf auferhol." „Aber wer'n sie nit im Schnee derstick'n und der- jfrier'n?" fragte jetzt der bessere Mensch in Christian, „wer'n sie nit derstick'n und derfrier'n, _ wenn sie wart'n müass'n
." „Aber was soll i a tuan?" sprach jetzt der ^schlech tere Mensch in Christian wieder. „Was sollt i den a Wesser's tuan, als wia Hilf vom Dorf auferhol'n? I kann iatzt do' nit zu den Leut'n in die Höll'n kanz'l steig'n und ihr Of'n sein. Wenn i in der Höll'nkanz'l bin und nimmer auskimm, derfrier i ja selber. Nacha kann i andre nimmer anwärmen." „Aber du könntest die Leut vielleicht frottier'n, damit sie in der Nacht nit derfrier'n," mahnte der bessere Mensch in Christian wieder. „Und du selber kannst in der Nacht
kimmt, hin bin," antwortete sich Christian traurig. „Und wer woaß, ob mi die Leut so schnell rett'n kemmen, wia s mei Weib will und wia i's hoff? Die Leut woll n wahrscheinlich nit so gern von ihrer Feldarbeit weg. Sie hab'n desweg'n allerhand Ausred n. „Hm, wer'n sie zu mein' Weib sag'n, wenn es ste bitt n kimmt, mi zu suach'n, „hm, vielleicht ist der Christi, weil er nit z'ruck kimmt, mit semer Herrschaft no af an' andern Berg g'stieg'n. Wer woaß, was den Tourist'n, die er füahrt, eing'fall
n ist? Er wird schon wieder z'ruckkemmen. Wart'n wir no zwoa oder drei Tag'. Und wenn er nacha no mt kimmt, nacha können wir schau'n geh'n, wo er ist. Und i, dachte Christian mit Grausen, „i könnt nacha der weil da derfrier'n und mit den andern bockg fror n wer'n. Desweg'n ist's alleweil besser, i hol iatzt die Hilf vom Dorf glei selber her." Derweil aber derfriert die Frau und derstick n die" zwoa Mander unterm Schnee," sagte der gute Mensch in Christian abermals., .... Ja die Frau derbarmt mir," dachte Christian