296 jucken — juten. | der umgehende Schuster genannt ; vgl. Zing. Sag, 409; AJpeoburg, Alpens. 176, jucken ( nach Schm. ), wie hfl. jucken; Schwab, springen, hüpfen. Ir solt die kel auch jucken mht } so ir e%%t, mit biö%er j ian ( ; ü f) 0% aber alsò gescMht y so nemet ho rei ich das gewant und jucket dà mit (Haupt, Zt. Vi, 491). jugk s, m,, Jux, Spass, jllllg, adj.; jünkle (0. I.), etwas jung; die jungen^ Kin der, Junge der Thiere; das jung v ìh , jungfleisch, s. Schm. — Die Jungfer, j umpf