Giara, Urk. 171). Vgl. Carlo Cipolla, Di una iscrizione me- dioevale veronese, in: Atti dell'lstituto veneto di scienze, lettere ed arti V/5 (1879), 423 bis 446, besonders 442; John M. Gitter mann, Ezzelin von Romano, I. Teil: Die Gründung der Signorie (1194-1244), Stuttgart 1890, 149. Eine weitere Bezeugung Hein richs als Podestä findet sich am 24. November 1240. ASVr, San ta Maria in Organo, Nr. 1062. - Die Chronik von Padua setzt die Ernennung hingegen erst im Juli 1242 an (vgl. MGH, Scriptores
della Terraferma Veneta 5), Padua 1990, 70. 118 Gittermann, Ezzelin von Romano, 162; Böhmer/Ficker, Regesta, Nr. 13.521; Festi, Egna, 15; TUB, I/3, Nr. 1181. Über die knappen Informationen, die die administrative Tätigkeit Heinrichs III. als Podestä von Verona umreißen, vgl. Varanini, Egna. 119 Heinrich ist noch am 21. Juli im Amt. Vgl. Cipolla, Antiche cro nache veronesi, I, 392 (mit den dort angegebenen Quellen). 120 Cipolla, Una iscrizione, 442. Simeoni, II Comune, 307, Fußnote 1, lässt
Varanini, ebenda; Bettotti, La nobiltä, 446. Die Mordtat wird vom Chronicon Patavinum (MGH, Scriptores, XVIIII, 84) folgender maßen überliefert: Sequente anno domini 1247 erat Henricus de Igna, nepos Ecelini de Romano, potestas in Verona. Qui sedens in sala palacii, iussitad se venire quendam, quem habebat in car- cere, qui vocabatur lohannes de Scanarola, de populo Veronen- si; ad quem ipse potestas vultu irato dixit, quod ipse lohannes in continenti panderet coniuracionem quandam, quam ipse potes tas